مرگ نازلی احمد شاملو

      «ـ نازلی! بهار خنده زد و ارغوان شکفت.

 

        در خانه، زیر پنجره گل داد یاس پیر.

 

        دست از گمان بدار!

 

        با مرگ نحس پنجه میفکن!

 

        بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار . . .»

 

        

 

        نازلی سخن نگفت؛

 

                    سرافراز

 

        دندان خشم بر جگر خسته بست و رفت . . .

 

        

 

        

 

        «ـ نازلی! سخن بگو!

 

        مرغ سکوت، جوجة مرگی فجیع را

 

        در آشیان به بیضه نشسته ست!»

 

        

 

        نازلی سخن نگفت؛

 

                    چو خورشید

 

        از تیرگی برآمد و در خون نشست و رفت . . .

 

        

 

        نازلی سخن نگفت

 

        نازلی ستاره بود

 

        یک دم درین ظلام درخشید و جست و رفت . . .

 

        

 

        نازلی سخن نگفت

 

        نازلی بنفشه بود

 

        گل داد و

 

        مژده داد: «زمستان شکست!»

 

                        و

 

                            رفت . . .


مرا تو بی سببی نیستی احمد شاملو

مرا تو

 

بی سببی

 

نیستی.

 

به راستی

 

صلت ِ کدام قصیده ای

 

ای غزل؟

 

ستاره باران ِ جواب ِ کدام سلامی به آفتاب

 

از دریچۀ تاریک؟

 

کلام از نگاه ِ تو شکل می بندد.

 

خوشا نظر بازیا که تو آغاز می کنی!

 

 

 

پس پشت مردمکانت

 

فریاد کدام زندانی ست

 

که آزادی را

 

به لبان ِ بر آماسیده

 

گل سرخی پرتاب می کند؟ ــ

 

ورنه

 

این ستاره بازی

 

حاشا

 

چیزی بدهکار ِ آفتاب نیست.

 

 

 

نگاه از صدای تو ایمن می شود.

 

چه مؤمنانه نام مرا آواز می کنی!

 

 

 

و دلت

 

کبوتر آشتی ست،

 

در خون تپیده

 

به بام تلخ.

 

 

 

با این همه

 

چه بالا

 

چه بلند

 

پرواز می کنی!

 


شعر در گلستانه (تا شقایق هست) سهراب سپهری

دشت هایی چه فراخ‌!

 

کوه هایی چه بلند!

 

در گلستانه چه بوی علفی می آمد!

 

من در این آبادی‌، پی چیزی می گشتم‌:

 

پی خوابی شاید،


پی نوری‌، ریگی‌، لبخندی‌.

 

پشت تبریزی ها


غفلت پاکی بود، که صدایم می زد.

 

پای نی زاری ماندم‌، باد می آمد، گوش دادم‌:

 

چه کسی با من‌، حرف می زند؟


سوسماری لغزید.

 

راه افتادم‌.


یونجه زاری سر راه‌.

 

بعد جالیز خیار، بوته های گل رنگ


و فراموشی خاک‌.

 

لب آبی

 

گیوه ها را کندم‌، و نشستم‌، پاها در آب‌:

 

«من چه سبزم امروز


و چه اندازه تنم هوشیار است‌!

 

نکند اندوهی‌، سر رسد از پس کوه‌.


چه کسی پشت درختان است؟

 

هیچ، می چرخد گاوی در کرد.

 

ظهر تابستان است‌.


سایه ها می دانند، که چه تابستانی است‌.

 

سایه هایی بی لک‌،

 

گوشه ای روشن و پاک‌،


کودکان احساس‌! جای بازی این جاست‌.

 

زندگی خالی نیست‌:


مهربانی هست‌، سیب هست‌، ایمان هست‌.

 

آری


 تا شقایق هست‌، زندگی باید کرد.

 

در دل من چیزی است‌، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح

 

و چنان بی تابم‌، که دلم می خواهد

 

بدوم تا ته دشت‌، بروم تا سر کوه‌.

 

دورها آوایی ست‌، که مرا می خواند.»


شعر زیبای صبح امروز کسی گفت به من

صبح امروز کسی گفت به من:

 

 تو چقدر تنهایی !

 

گفتمش در پاسخ:

 

تو چقدر حساسی؛

 

تن من گر تنهاست،

 

دل من با دلهاست،

 

دوستانی دارم

 

بهتر از برگ درخت

 

که دعایم گویند و دعاشان گویم،

 

یادشان دردل من،

 

قلبشان منزل من...!

 

صافى آب مرا یاد تو انداخت رفیق!

 

تو دلت سبز،

 

لبت سرخ،

 

چراغت روشن!

 

چرخ روزیت همیشه چرخان!

 

نفست داغ،

 

تنت گرم،

 

دعایت با من!

 

روزهایت پى هم خوش باشد...

برشی از شعر مسافر سهراب سپهری

چه خوب یادم هست


 عبارتی که به ییلاق ذهن وارد


شد


 وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت ...

شعر واحه ای در لحظه سهراب سپهری

به سراغ من اگر می آیید،

 

پشت هیچستانم‌.

 

پشت هیچستان جایی است‌.

 

پشت هیچستان رگ های هوا، پر قاصدهایی است

 

که خبر می آرند، از گل واشده ی دورترین بوته خاک.

 

روی شن ها هم‌، نقش های سم اسبان سواران ظریفی ست که صبح

 

به سر تپه ی معراج شقایق رفتند.

 

پشت هیچستان‌، چتر خواهش باز است‌:

 

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

 

زنگ باران به صدا می آید.

 

آدم این جا تنهاست

 

و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری ست‌.

 

به سراغ من اگر می آیید،

 

نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد

 

چینی نازک تنهایی من‌!

 

شعر «و» سهراب سپهری

 

 

آری ما غنچۀ یک خوابیم

 

غنچۀ خواب؟ آیا می شکفیم؟

 

یک روزی بی جنبش برگ

 

اینجا ؟

 

نی در درۀ مرگ

 

تاریکی تنهایی

 

نی خلوت زیبایی

 

به تماشا چه کسی می آید؟

 

چه کسی ما را می بوید:

 

...

 

و به بادی پرپر ...؟

 

...

 

و فرودی دیگر ؟

 

...

 

شعر غمی غمناک سهراب سپهری

 

 

شب سردی است و من افسرده

 

راه دوری است و پایی خسته

 

تیرگی هست و چراغی مرده

 

 

 

می کنم تنها از جاده عبور

 

دور ماندند زمن آدمها

 

سایه ای از سر دیوار گذشت

 

غمی افزود مرا بر غمها

 

 

 

فکر تاریکی و این ویرانی

 

بی خبر آمد تا با دل من

 

قصه ها ساز کند پنهانی

 

 

 

نیست رنگی که بگوید با من

 

اندکی صبر سحر نزدیک است

 

هر دم این بانگ بر آرم از دل

 

وای این شب چقدر تاریک است

 

 

 

خنده ای کو که به دل انگیزم

 

قطره ای کو که به دریا ریزم

 

صخره ای کو که بدان آویزم

 

 

 

مثل اینست که شب نمناک است

 

دیگران را هم غم هست به دل

 

غم من لیک غمی غمناک است

 

 

 

هر دم این بانگ بر آرم از دل

 

وای این شب چقدر تاریک است

 

اندکی صبر سحر نزدیک است

شعر در قیر شب سهراب سپهری

 

 

دیرگاهی است در این تنهایی

 

رنگ خاموشی در طرح لب است

 

بانگی از دور مرا می‌خواند

 

لیک پاهایم در قیر شب است

 

 

 

رخنه‌ای نیست در این تاریکی

 

در و دیوار به‌هم پیوسته

 

سایه‌ای لغزد اگر روی زمین

 

نقش وهمی است ز بندی رسته

 

 

 

نفس آدم‌ها

 

سر به سر افسرده است

 

روزگاری است در این گوشه پژمرده هوا

 

هر نشاطی مرده است

 

 

 

دست جادویی شب

 

در به‌روی من و غم می‌بندد

 

می‌کنم هرچه تلاش

 

او به من می‌خندد

 

 

 

نقش‌هایی که کشیدم در روز

 

شب ز راه آمد و با دود اندود

 

طرح‌هایی که فکندم در شب

 

روز پیدا شد و با پنبه زدود

 

 

 

دیرگاهی است که چون من همه را

 

رنگ خاموشی در طرح لب است

 

جنبشی نیست دراین خاموشی

 

دست ها پاها در قیر شب است