غزل برای گل آفتابگردان استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

نفست شکفته بادا و

                      ترانه ات شنیدم

                                            گل آفتابگردان!

نگهت خجسته بادا و

                      شکفتن تو دیدم

                                            گل آفتابگردان!

به سحر که خفته در باغ، صنوبر و ستاره،

تو به آب ها سپاری همه صبر و خواب خود را

و رصد کنی ز هر سو، ره آفتاب خود را.

نه بنفشه داند این راز، نه بید و رازیانه

دم همتی شگرف است تو را درین میانه.

تو همه در این تکاپو

                      که حضور زندگی نیست

                                            به غیر آرزوها

و به راه آرزوها،

                      همه عمر،

                                            جست و جو ها.

من و بویۀ رهایی،

وگرم به نوبت عمر،

رهیدنی نباشد

تو و جست و جو

وگر چند، رسیدنی نباشد.

چه دعات گویم ای گل!

تویی آن دعای خورشید که مستجاب گشتی

شده اتحاد معشوق به عاشق از تو، رمزی

نگهی به خویشتن کن که خود آفتاب گشتی!

شعر آن عاشقان شرزه استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 آن عاشقان شرزه که با شب نزیستند

رفتند و شهر خفته ندانست کیستند

 فریادشان تموج شط حیات بود

 چون آذرخش در سخن خویش زیستند

مرغان پر گشوده ی طوفان که روز مرگ

دریا و موج و صخره بر ایشان گریستند

 می گفتی ای عزیز ! سترون شده ست خاک

اینک ببین برابر چشم تو چیستند

 هر صبح و شب به غارت طوفان روند و باز

باز آخرین شقایق این باغ نیستند

شعر بسیار زیبای حتی به روزگاران استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران

بیداری ستاره در چشم جویباران

 آیینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل

 لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران

 بازا که در هوایت خاموشی جنونم

فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری ! زین سایه برگ مگریز

کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران

گفتی : به روزگاران مهری نشسته گفتم

بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز

زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند

 دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

 وین نغمۀ محبت بعد از من و تو ماند

 تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران

شعر بسیار زیبای آرزو استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

به جان جوشم که جویای تو باشم

خسی بر موج دریای تو باشم

 تمام آرزوهای من ای کاش

یکی از آرزوهای تو باشم

شعر بسیار زیبای یک مژه خفتن استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

 وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

 من مست چنانم که شنفتن نتوانم

شادم به خیال

تو چو مهتاب شبانگاه

 گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار

 گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم

 دور از تو من سوخته در دامن شب ها

 چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم

فریاد ز بی مهریت ای گل که درین باغ

 چون غنچه پاییز شکفتن نتوانم

ای چشم سخن گوی تو بشنو ز نگاهم

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

شعر زیبای پرسش استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 این نه اگر معجزه ست

پاسخ تان چیست؟

 در نفس اژدها چگونه شکفته ست

این همه یاس سپید و نسترن سرخ؟

شعر بسیار زیبای مناجات استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 خدایا

 خدایا

 تو با آن بزرگی

 در آن آسمانها

چنین آرزویی

 بدین کوچکی را

 توانی برآورد

 آیا؟

شعر بسیار زیبای راستی آیا استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

باید از رود گذشت

باید از رود

اگر چند گل آلود

 گذشت

 بال افشانی آن جفت کبوتر را

در افق می بینی

که چنان بالابال

دشت ها

را با ابر

 آشتی دادند؟

راستی آیا

 می توان رفت و نماند

راستی آیا

 می توان شعری در مدح

 شقایق ها خواند؟

شعر بسیار زیبای در حضور باد استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 کلماتم را

در جوی سحر می شویم

لحظه هایم را

 در روشنی باران ها

 تا برای تو شعری بسرایم روشن

 تا که بی دغدغه بی ابهام

سخنانم را

 در حضور باد

 این سالک دشت و هامون

 با تو بی پرده بگویم

که تو را

 دوست می دارم تا مرز جنون ...

شعر زیبای درخت روشنایی استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

تو درخت روشنایی گل مهر برگ و بارت

تو شمیم آشنایی همه شوق ها نثارت

تو سرود ابر و باران و طراوت بهاران

همه دشت انتظارت

هله ای نسیم اشراق کرانه های قدسی

بگشا به روی من پنجره ای ز باغ فردا

 که شنیدم از لب شب

 نفس ستاره ها را

دلم آشیان دریا شد و نغمۀ صبوحم

گل و نکهت ستاره

 همه لحظه هام محراب نیایش محبت

تو بمان که جمله هستی به صفای تو بماند

شب اگر سیاه و خاموش چه غم که صبح ما را

نفس نسیم به چراغ لاله آذین

 به سحر که می سراید ملکوت دشت ها را

اگر این کبود خاموش سراچۀ شیاطین

تن زهرگین به گلبرگ ستارگانش آراست

و گرم نسیم این شب

 به درنگ نیلگون خواند

به نگاه آهوان

 بر لب چشمه سار سوگند

 که نشنوم حدیثی

 چه سپیده های رویان

که در آستین فرداست

بهل ای شکوه دریا که ز جو کنار ایام

ننهد به باغ ما گام سرود جویباران

چو نگاه روشنت هست چه غم که برگ ها را

به سحرگهان نشویند به روشنان باران

 به ستاره برگ ناهید

نوشتم این غزل را

که برین رواق خاموش

به یادگار ماند

ز زبان سرخ آلاله شنیدم این ترانه

 که اگر جهان بر آب است

 ترنم تو بادا و

 شکوه جاودانه

شعر بسیار زیبای چه بگویم ... استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 چه بگویم که دل افسردگیت

از میان برخیزد؟

نفس گرم گوزن کوهی

چه تواند کردن؟

سردی برف شبانگاهان را

 که پر افشانده به دشت و دامن...

غزلی در مایه شور و شکستن استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

 نفسم گرفت ازین شب در این حصار بشکن

 در این حصار جادویی روزگار بشکن

چو شقایق از دل سنگ برآر رایت خون

به جنون، صلابتِ صخرۀ کوهسار بشکن

تو که ترجمان صبحی به ترنّم و ترانه

 لب زخم دیده بگشا صف انتظار بشکن

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی؟

تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن

بسرای تا که هستی که سرودن است بودن

 به ترنّمی دژ وحشت این دیار بشکن

شب غارت تتاران همه سو فکنده سایه

تو به آذرخشی این سایۀ دیوسار بشکن

ز برون کسی نیاید چو به یاری تو اینجا

تو ز خویشتن برون آ سپه تتار بشکن

شعر بسیار زیبای باطل السحر استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

دیگر این داس خموشی تان زنگار گرفت

 به عبث هر چه درو کردید آواز مرا

باز هم سبزتر از پیش

 می بالد آوازم

هر چه در جعبۀ جادو

دارید

به در آرید که من

 باطل السحر شما را همگی می دانم

سخنم

 باطل السحر شماست

شعر سفرنامۀ باران استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

آخرین برگ سفرنامه ی باران

 این است

که زمین چرکین است

شعر دریا از استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

حسرت نبرم به خواب آن مرداب

کآرام درون دشت شب خفته است

دریایم و نیست باکم از طوفان

دریا همه عمر خوابش آشفته است

حتی به روزگاران استاد دکتر شفیعی کدکنی

ای مهربانتر از برگ در بوسه های باران

بیداری ستاره، در چشم جویباران

آیینه نگاهت، پیوند صبح و ساحل

لبخند گاهگاهت، صبح ستاره باران

بازآ که در هوایت خاموشی جنونم

فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران

ای جویبار جاری! زین سایه برگ مگریز

کاین گونه فرصت از دست دادند بی شماران

گفتی: به روزگاری مهری نشسته گفتم

بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز

زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند

دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه محبت، بعد از من و تو ماند

تا در زمانه باقی است آواز باد و باران

سفر به خیر استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی

"به کجا چنین شتابان؟"

گون از نسیم پرسید.

"دل من گرفته زینجا,

هوس سفر نداری

ز غبار این بیابان؟"

" همه آرزویم اما

چه کنم که بسته پایم...  "


-"به کجا چنین شتابان؟"

" به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم...  "


-"سفرت به خیر اما ,تو و دوستی , خدا را

چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی ,

به شکوفه ها, به باران,

برسان سلام ما را.